نصب چراغ راهنمايي
خريد چراغ راهنمايي رانندگي و قرار دادن آن در معابر پر رفت و آمد از مهم ترين نياز هاي هر شهر مي باشد تا به بهترين نحو ترافيك كنترل شود و از اتفاقات ناگوار جلوگيري شود. قيمت چراغ راهنمايي با توجه به نوع آن متفاوت است. فروش چراغ راهنمايي هم به صورت اينترنتي و هم حضوري امكان پذير است. در اين مطلب با انواع چراغ راهنمايي رانندگي آشنا خواهيد شد.
رنگ سبزآبي در چراغ هاي راهنمايي ژاپن
اگر روزي در ژاپن پشت چراغ قرمز منتظر بوديد تا سبز شود، به همان آبي قناعت كنيد؛ چرا كه سبزتر نمي‌شود!
خيابان‌هاي ژاپن آنقدر زرق و برق و جاهاي ديدني دارد كه بايد چشم تيزبيني داشته باشيد تا متوجه چيزي غيرمعمول در چراغ‌هاي راهنمايي‌شان شويد. رنگ سبز چراغ هاي راهنمايي شان رگه ي آبي دارد، به طوري كه راهنماهاي ايمني جاده از رنگ سبزآبي استفاده مي‌كنند. باور كنيد اين توهم يا خطاي ديد نيست! نشانه‌ي راهنماي و رانندگي آبي و سبز (تركيبي كه با «سبزآبي» شناخته مي‌شود) در ژاپن نتيجه‌ي عوامل مختلفي نظير ريشه هاي زبان شناختي، قوانين جهاني و تأثير رفتار محافظه كارانه‌ي دولت ژاپن است.
رنگ سبز به معناي حركت و رنگ قرمز به معناي توقف، تقريبا روالي جهاني هنگام رانندگي است. آنقدر بنيادي است كه در قرارداد جهاني وين درباره ي نشان ها و علامات جاده اي به صورت قانون درآمده و ۷۴ كشور هم آن را تصويب كرده‌اند. پس چرا ژاپن (كه البته آن قرارداد را امضا نكرده) به نظر مي‌رسد با نشانه هاي سبزآبي‌اش به اين قانون بي‌اعتنا است؟
از لحاظ تاريخي، در زبان ژاپني نوعي هم‌پوشاني ميان دو رنگ سبز (midori) و آبي (ao) وجود دارد. رنگ آبي به همراه قرمز و سياه و سفيد چهار رنگي هستند كه به طور سنتي ابتدا در ژاپن شناخته شدند. از اين رو آن ها آنچه در فرهنگ هاي ديگر سبز دانسته مي‌شد را با آبي توصيف مي‌كردند. اصطلاح «سبزآبي» (grue) را نخستين بار نلسن گودمن (Nelson Goodman) در سال ۱۹۵۵ ساخت. البته به كارگيري واژه اي متمايز براي رنگ سبز در ژاپن امري متاخر است؛ تازه در دوره‌ي هيان (۷۹۴-۱۱۸۵) بود كه اين واژه ساخته شد و به صورت هاي مختلف در زبان ژاپني ظاهر شد.
مانند خيلي از زبان‌هاي ديگر، «سبز» در زبان ژاپني نيز براي اشاره به چيزي جديد و خام به كار مي‌رود. مثل زبان فارسي كه وقتي پسري تازه به سن بلوغ مي‌رسد، مي‌گويند «پشت لبش سبز شده». يا در زبان انگليسي به كارگر تازه كار عنوان «سبز» مي‌دهند؛ لقبي كه در ژاپني نيز aonisai، به معني «آبي دوساله»، خوانده مي‌شود. همچنين گردشگري كه در ژاپن نا اميدانه به دنبال سيب سبز است، ممكن است بخواهد از تركيب عجيب و غريب «سيب آبي» (ao-ringo) استفاده كند. نمونه هاي بسيار ديگري در ارتباط با طبيعت، غذا و حيوانات وجود دارد.
آن‌ها درباره‌ي چراغ‌هاي راهنمايي نيز همين تصور را اعمال كرده‌اند. در ادبيات رسمي و مكالمات‌شان، به چراغ سبز راهنما به جاي آن كه midori، به معناي سبز، بگويند ao مي‌گويند. حتي زماني كه در دهه‌ي ۱۹۳۰ ميلادي تازه چراغ راهنمايي وارد ژاپن شد، با آن كه رنگ چراغ مشخصا سبز بود باز به آن آبي مي‌گفتند. حتي امروزه در قوانين راهنمايي و رانندگي ژاپن، كسي كه مي خواهد گواهي نامه بگيرد، بايد بتواند رنگ‌هاي قرمز، زرد و آبي را از هم تشخيص دهد.
در طول اين سال‌ها، آبي خواندن چراغ سبز راهنمايي دولت ژاپن را در موقعيت دشواري قرار داده است. استفاده ي مكرر آبي به جاي سبز براي زبان شناسان مسئله شده و كشور هم در قبال تطبيق با قوانين جهاني راهنمايي و رانندگي تحت فشار قرار گرفته است.
سرانجام در سال ۱۹۷۳ راه حل جديدي اعمال شد: دولت طي فرماني آبي ترين طيف رنگ سبز را براي چراغ هاي راهنمايي به كار برد تا هم از لحاظ فني سبز باشد و هم اگر همچنان آبي ناميده شد، اشكالي به وجود نيايد. با آنكه ژاپني هاي مدرن تفاوتي آشكار ميان آبي و سبز قائل هستند، اما همچنان هم پوشاني دو رنگ آبي و سبز در فرهنگ و زبان ژاپني ريشه دارد.
رنگ سبزآبي چراغ راهنمايي چيزي معمول در شهرهاي ژاپن است. با آن كه بعضي چراغ هاي راهنمايي جديدتر مجهز به چراغ ال‌اي‌دي (LED) سبز روشن هستند، اما باز هم آبي خوانده مي‌شوند. چراغ هاي سبزآبي سنتي همچنان به راحتي پيدا مي‌شوند كه نشانگر تكامل زبان ژاپني است.
هم‌پوشاني رنگ سبز و آبي چيزي نيست كه مختص فرهنگ ژاپني باشد. در فرهنگ ايراني نيز اين موضوع امري سابقه دار است. امروزه تاجيك ها، برخلاف ما كه هنگام استفاده از واژه‌ي «كبود» رنگ آبي را منظور داريم، كبود را براي اشاره به رنگ سبز به كار مي‌برند.
خريد چراغ راهنمايي
براي مشاهده انواع چراغ راهنمايي و خريد اينترنتي مي توانيد به سايت ايمن ترافيك كالا مراجعه نموده و در صورت نياز به اطلاعات بيشتر در اين زمينه با شماره هاي داخل سايت تماس حاصل نماييد.
